Elk nadeel...
14 februari 2014
De laatste keer dat ik Zondag 6 had zien spelen was aan het eind van het vorig seizoen geweest. Dat was geen lekkere zondag, daar uit bij SCH.
Doelman Joep Hagen kwam al in de eerste minuut bij een vroeg tegendoelpunt verkeerd terecht en werd per ambulance naar het ziekenhuis afgevoerd.
Het bleek de ongelukkige start van een kansloze middag.
Na afloop was de stemming bedrukt. Weer verloren, weer weinig laten zien, en nu ook nog fysieke pech. Hardop werd getwijfeld of het team volgend jaar zo wel verder kon gaan.
Een dag later kwam ook nog het bericht dat Joep een jaar lang niet zou mogen keepen.
Gelukkig schreef Zondag 6 zich aan het begin van dit seizoen toch weer gewoon in.
En na een paar maanden zag ik op Facebook een vrolijke foto voorbijkomen van de gebroeders Calo, die beiden een hattrick hadden gescoord en trots de wedstrijdbal als trofee toonden.
Afgelopen vrijdag zag ik de jongens van Zondag 6 in het clubhuis aan de bar zitten. Luidruchtig, vol bravour en zelfvertrouwen.
Hoe het ging, was mijn bijna overbodige vraag.
‘Uitstekend! We winnen bijna alles, verkeren in een puike conditie en zijn veel meer een team geworden’, kreeg ik vol enthousiasme te horen.
De reden achter deze onverwachte opleving? Als in een koor klonk het: ‘Joep Hagen!’
Wat Joep, de geblesseerde doelman? Viel zijn blessure mee en had hij al eerder zijn rentree kunnen maken? Of haalde zijn opvolger opeens de meest onmogelijke ballen uit het doel?
Geen van beiden. Joep was het elftal in zijn gedwongen rustperiode gaan trainen en deed dat zo serieus dat het team een metamorfose had ondergaan.
Niet langer het gebruikelijke partijtje met veel te kleine doeltjes. Maar een degelijke warming-up, positiespelletjes, loopoefeningen, afwerken op het doel en aan het eind - als beloning - nog een lekkere partij.
De nieuwe aanpak had wonderen verricht. Zondag 6 telt dit seizoen weer mee.
En zo had ook dit nadeel weer zijn onverwachte voordeel gehad.
Voozitter Tijs Tummers blogt wekelijks over wat hem opvalt bij Orion
