Vriend van Orion

Gistermiddag hebben we afscheid genomen van een groot Vriend van Orion, Hans Pranger.

Tijdens de indrukwekkende dienst werd een rijk leven geschetst, veel meer omvattend dan het kleine deel dat ik van Hans kende bij Orion.

Maar in de woorden die zijn oudste zoon Sjors over Hans sprak bleek voetbal toch een belangrijke rol te spelen.

Sjors schetste een beeld van de klassieke voetbalvader, die zijn zoon overal hartstochtelijk volgde langs alle clubs in zijn carrière. De laatste van die reeks was Orion.

“Orion vond Hans de mooiste club”, sprak Sjors in de overvolle aula, “daar is hij ook, nadat ik stopte met voetbal, toegetreden tot het bestuur van de Vrienden van Orion.”

Toen ik ’s avonds naar het clubhuis reed bleven die woorden rondzingen, samen met het prachtige Autumn leaves, van de DVD die Hans ons als alternatief bidprentje die middag had meegegeven.

De woorden zorgden er ook voor dat ik de routines van de donderdagavond met andere ogen bekeek.

In de bestuurskamer vergaderde de barcommissie, in de kamer bij de trap werd druk gesproken over het technisch beleid. Lidi en penningmeester Marnix namen aan een tafeltje in het clubhuis de voortgang van de automatische incasso door.

Langzaam kwamen de spelers na hun training met natte haren het clubhuis binnen. De meiden van VR1 zochten de loungehoek op, de spelers van 1 en 2 de ronde statafels, de lagere elftallen de bar en de trainers zaten op hun vaste stek aan de lage tafels bij het raam. Buiten onder het tribunedak werd een sigaretje gerookt.

Fijne sfeer, iedereen op zijn gemak. Een heel gewone, bijzondere donderdagavond.

Voor Hans was Orion een mooie club, waar hij al snel bevriend mee raakte. Dat Orion nog lang zo’n club mag blijven.

Voorzitter Tijs Tummers blogt wekelijks over wat hem opvalt bij Orion