Voor ouders met dochters of zonen bij Orion

Afgelopen zaterdag was mijn laatste wedstrijd als coach bij Orion in Nijmegen. De dinsdag ervoor de laatste training. Ik heb het zo'n tien jaar gedaan. Het stemt weemoedig. Er zit een les in die weemoed.

Het stemt weemoedig omdat ik er veel lol aan heb beleefd. Van de F tot A (of de o8 tot o19 zoals het nu heet), ieder seizoen was pret met de jongens. De onderlinge gebbetjes, de wedstrijdspanning, de ontlading of de teleurstelling in de kleedkamer, de uitwedstrijden in de polder, het latje trappen, die ene wedstrijd dat het team een klasse omhoog ging omdat een reservespeler de wedstrijdklok op veld 1 een paar minuten stil had gezet en de jongens vervolgens in de laatste minuut de winnende maakten. De mooiste doelpunten, de grootste blunders.

Kampioenschappen, de een met de E4 in een bus op het keizer karel plein, de ander met de A2 in de kroegen van Nijmegen waar ik wijselijk niet mee meeging en later filmpjes van zag die verder niet gedeeld kunnen worden.

In sneeuwstormen en striemende regenbuien, bij dertig graden in de volle zon of op zaterdagochtend kwart voor acht in februari kou, de uittrappen die door harde tegenwind teruggeblazen werden.

Scheidsen die uitstekend floten en soms ook niet, grensrechters die hoe dan ook partijdig waren behalve die van ons, de team app tijdens Champions league wedstrijden of het Nederlands elftal, de ouder-kind wedstrijden die eindigden toen de vaders genadeloos verloren, de kleedkamersleutels van andere verenigingen die ik 's avonds in mijn jas vond en dan weer terug moest brengen.

Op de app onderhandelen met Peter over tijdstippen en velden voor oefenwedstrijden, Toos en John die me door de jaren heen goedgemutst door de club heen loodsten, Jesse die me al bij de Fjes liet zien hoe je moet coachen waarna ik toch nog tien jaar nodig had voordat ik het zelf deed, collega Pieter die me leerde dat sfeer dat belangrijker is voor een goed team dan tactiek, de onbetaalbare mannen van het materiaalhok, altijd een wedstrijd op de televisie.

Die dingen, mensen, al die dingen, en veel meer. Het leven zelf in volle glorie.

Moraal: als je zoon of dochter nu bij Orion voetbalt en dat team heeft een coach of trainer of leider of grensrechter nodig? Doe het. Verdiep je een beetje in het spel en je kunt het. Natuurlijk kost het tijd, maar wat je meemaakt dankzij die gasten is de tijd waard. Je krijgt veel meer terug dan je geeft.

O ja, en soms waande ik me Guardiola. Ik kreeg het zelfs eens te horen van een scheidsrechter. 'Zeg Guardiola, als jij nu coacht, dan zal ik fluiten, oké?'. Hij had gelijk.

Piet-Hein Peeters, trainer, leider en coach in ruste