Verslag Lissabon-reis Oud-Orion

Rond de kerstdagen komt meestal de mail van Max Peeters en Marcel van Onna: “Heren, het is weer zover de inschrijving van de mysterie-trip Oud-Orion 2018 begint nu! Gelieve 300 euro (geen bitcoins) over te maken voor februari 2018 en laat je verrassen”! De genodigden hebben niets te zeggen over de plaats van bestemming en de ongevraagde adviezen worden meestal direct gedeleted door Max en Marcel. Het verzoek om dit keer naar de zon te gaan in plaats van een regenachtig, mistig, koud Engels voormalig mijnstadje werd tot grote vreugde wel omarmd. Huddersfield, Preston Nord End, Yeovil en Newcastle vielen af. Gelukkig!

Uiteindelijk hebben we drie dagen slagregen gehad in Lissabon en was het mistig en koud, maar dit terzijde. Ze bedoelden het goed.

Dat er vertrouwen bestaat in de organisatoren bleek meteen al uit het aantal inschrijvingen, maar liefst 32 van de 40 genodigden reageerden positief. Een gemêleerd gezelschap van hetero’s, homo’s, transgenders en schuinmarcheerders schreef in op deze reis. Deze Oud-Orion-groep was en is modern en een afspiegeling van de Nijmeegse bevolking. Wat de groep onder andere bindt is dat ze allemaal ‘hoog’ gespeeld hebben. De meesten op de Kwakkenberg en de toch iets minderen (grootste gedeelte, beter: iedereen op een uitzondering na) altijd nog op de Westerhelling. Gerard Hoenen ging dit keer mee en die heeft ook hoog gespeeld in het verleden (Sint Pietersberg). Dit is overigens ook het argument waarom de Trekvogels uiteindelijk wilden blijven op de Kwakkenberg, is mij verteld. Zo spelen ze de komende jaren op een hoger niveau dan SV Orion.

Goed voetballen kon, zoals al vaker gememoreerd, slechts een enkeling uit deze groep, maar markante figuren waren er des te meer. Mijn favoriet is nog altijd een van de organisatoren: Max! Met Max samenspelen was de grootste uitdaging die je als voetballer maar kunt beleven. Ik bood me vaak aan om de bal te ontvangen, ging diep, zocht de ruimte en meer van dit soort acties. Zijn oplossing hiervoor was in alle gevallen een kanonskogel op 10 meter hoogte, naar voren, als hij de bal al goed raakte (geregeld moest ik snel bukken). Dit werd altijd vergezeld van enkele oerkreten: “BEWEGEN, GAAN, SCHOPPEN”! Ik geloof niet dat ooit iemand een bal van Max heeft kunnen doodleggen. Ons restte dus niets anders dan altijd alles maar zelf te doen. We gingen collectief “meujen”. Pas onlangs is tot mij doorgedrongen dat dit een bewust keuze was van Sv Orion. Max was ingezet als “de mol”. Briljant, want latere trainers behaalden successen met deze generatie “meujers”, opgeleid door het heimelijk inzetten van spelers als Max (nu ik er weer over nadenk denk ik dat ook Leon de Locht een mol was, hij liep nooit mee als Max de bal had, hij wist blijkbaar wat er ging gebeuren). Briljant bedacht (zal wel van voor de tijd van Hans Blauw als voorzitter zijn geweest). Max is voor mij dan ook een van de “founding fathers” van het huidige moderne SV Orion voetbal. De geuitte kritiek op zijn spel wordt met terugwerkende kracht ingetrokken! Er is zelfs een nationale omroep naar hem genoemd. Ook staat hij nog steeds iedere thuiswedstrijd te genieten van het eerste elftal aan de overzijde van de tribune. Zwaai eens naar hem!

Verder is Eric Joosten een markant figuur. Hij is, volgens eigen zeggen, de enige Orionner die in één seizoen zowel in het eerste als tweede elftal topscorer is geweest. Al jaren is de archiefcommissie bezig om dit uit te zoeken. De bevestiging van deze claim is nog niet ontvangen. Fake-news? Er zitten, denk ik, teveel zilvervisjes in het papieren archief. Harm vertelde mij dat hij dacht (uit zijn hoofd) dat de claim wel eens kon kloppen (3 x gescoord in Orion 1 en 2 x in Orion 2, Eric speelde in de magere jaren voor SV Orion). We wachten het onderzoek af. Eric mag van de organisatie ook tijdens de reis altijd een rol vervullen die hem ligt. Op Schiphol gaat hij op de banken staan en roept dan de zitplaatsen af: “Henk, rij 22”, Ronald, 16”, “Bertie, 20”, “Bazuin 112”, etc. Hij is best goed in getallen, daarom is hij ook al jaren geleden gevraagd voor de presentatie van de kerstbingo.

Het reisprogramma was uiteindelijk als volgt: vertrek zaterdagmorgen om 3.00 uur (!!) uur bij het voormalige belastingkantoor, de eerste plaspauze bij de woonboulevard in Dukenburg, iedere keer weer wachten op die ene die zich verslapen heeft (in dit geval een van de organisatoren zelf), vlucht op Schiphol, aankomst 10.00 uur in Lissabon, dodenrit door Lissabon naar overnachtingsplaats in het centrum (een soort hospice) en een paraplu-excursie met een vrouwelijke schoonheid door Lissabon in de slagregen. De fietstocht was gecancelled omdat de meesten inmiddels niet meer zonder motortje vooruit kunnen komen. Daarna middagdutjes voor de 60-plussers, biertje op terras bij het beeld van Columbus (mag de verheerlijking van deze indianendoder nog wel?), en toen vroeg naar bed met een rauwe bacalhau in de maag. Door drank aangeschoten mannen van rond de 60! Het geluid en de geuren die dit oplevert wil ik wel beschrijven, maar dan wordt voor de zoveelste keer, censuur toegepast op mijn schrijfselen (de verslagen van Keulen 2016 en Praag 2017 en onlangs nog DVC 1 - SV Orion 1, etc. zijn hierom tegengehouden).

Max en Marcel hebben overigens een lotingsysteem bedacht voor de kamerindeling. Alle namen gaan in zeven kommen. In kom 1 zitten de rustige slapers (snurken niet na wat biertjes) en in kom 7 zitten de vrienden die, zacht uitgedrukt, kuren hebben tijdens de nachtrust. Dat varieert van erg tot heel erg. Ik zit in kom 1, maar door de loting werd ik gekoppeld aan iemand uit kom 7. Een tweepersoonskamer. Dat is nog geluk hebben want er waren ook grotere kamers. Marcel Peters werd uiteindelijk gekozen als mijn kamergenoot. Lucky me, want hoewel in kom 7, daar is op dit vlak toch niets mis mee? Zijn vorige slaapgenoot appte alleen dat ik een klamboe moest meenemen. Had ik dat maar gedaan, want Marcel droomt blijkbaar dat hij Tom Cruise in ‘Cocktail’ is. Hij gooit alles wat hem voor de handen komt in de lucht als een soort shaker! Hij is mogelijk overwerkt door teveel dagen achter de bar bij SV Orion. Glijdt de douche uit als hobby en hij kwam ‘s nachts niet via de deur binnen maar door het raam. Apart, maar wel de kortste weg. Op andere kamers zijn jarenlange vriendschappen op de proef gesteld. De schade is nu nog niet te overzien.

Bij het vertrek viel mij op dat vier reisgenoten zelfs gebracht werden door hun partners midden in de nacht. De uitbundige manier waarop afscheid van hen werd genomen doet me vrezen dat zij na het weekend een gestript en verlaten huis aangetroffen hebben. Volgend jaar maar stoppen bij de Hulzen. We horen het wel.

Toen we 20 jaar geleden voor de eerste keer samen weggingen was een terrasbestelling zo gedaan. Twee keer het aantal deelnemers (32 bijvoorbeeld) in bier, dus zonder te vragen 64 biertjes en dat herhaalde zich een paar uur lang ieder kwartier. Tien jaar geleden begon dit langzaam te veranderen en werd het moeilijker: 20 biertjes, 6 bitter lemon, 4 tonic en twee koffie. Dit keer was het nog erger: 10 biertjes, 10 spa blauw (geen bubbels), 7 koffie, 3 thee en twee keer ‘even nog niets’! Henk maakte het nog doller, hij riep “waar is mijn koekje, en heeft iemand een zoetje”? Waar gaat dit eindigen? Gelukkig werd dit beeld ’s avonds in de Ierse pub gecorrigeerd door ander gedrag. Flessen whiskey van 5 liter gingen van mond tot mond bij de alleroudsten. Wij keken met stijgende verbazing hoe de kolossale fles werd doorgegeven. Ik weet niet of de ober hiervan op de hoogte was. Het zal wel, want er zijn twee politieagenten (in burger) in dit gezelschap die strafbaar gedrag niet zouden tolereren. Dat zit ook niet in deze groep. 

Op dag 2, ja hoor, ook dit keer, weer wat cultuur snuiven. Van museum naar museum, van fado-kroeg naar fado-kroeg (Erik van de Kemp kon dit wel waarderen, al na enkele biertjes had hij de toonhoogte te pakken, fadozang klinkt als een bezopen Belg die Spaans probeert te zingen. Erik treedt tegenwoordig vaker op met Blondie, dat is eigenlijk net zomelancholisch en onverstaanbaar. Een piano werd dit keer niet voor hem gevonden, hetgeen hem zichtbaar pijn deed, hij zat de hele tijd de pot te tellen), van galerie naar galerie enzovoorts, enzovoorts. Wat een mooie dag! We deden dit in kleine groepjes.

Gezamenlijk hebben we wel in een amfibievoertuig een tocht gemaakt door de stad en zijn we met een fikse aanloop de rivier (Taag) in gedoken. Dat ging maar net goed. Je gaat vanzelf OEHAOEHA schreeuwen!

Tijdens deze rit hadden we een rechtstreekse verbinding met Mariënbosch. Normaal gesproken staat dit grote gezelschap aan de overzijde van het hoofdveld als trouwe supporters van SV Orion 1. Het zal er wel leeg zijn geweest op Michiel, André, Frank en Peter na. We moesten de topper tegen Voorwaarts Twello missen, maar we werden van minuut tot minuut tot minuut op de hoogte gehouden door André. Nog bedankt! We hebben wel een line-up gemaakt om ons te excuseren bij het eerste team voor onze afwezigheid:



Het eerste team van Orion was vorig jaar in Lissabon en werd toen gastvrij ontvangen door een oud-voorzitter in zijn villa langs de kust. Deze Orion-groep niet. Ik begrijp dat!

En dan eindelijk een van de hoogtepunten van de reis. De voettocht naar het stadion van Sporting CP. Een echte onvervalste Oranje-Orion-mars! Jammer dat haast iedereen na 100 meter al de metro, of was het een trein, indook en de tocht op die manier vervolgde. Leermomentje voor de organisatoren.

Bij het eindpunt, Lissabon C.S., waren we getuige van een spectaculair voorval. Een grote groep hooligans, die blijkbaar zonder kaartjes de trein waren ingestapt, werden plots geconfronteerd met hoge tourniquets. Je zou denken dat dit een niet te slechten barrière zou zijn, maar niets was minder waar. Met ontsteltenis zagen we hoe ze een aanloop namen en op de meest ingenieuze manieren eronder en erboven doorheen gingen alsof er niets stond. Wat een geweld! Eentje wilde er gewoon doorheen rennen, maar dat ging mis. De scheiding in zijn haar zat zomaar de andere kant op, maar hij liet geen spoortje van pijn zien. Wij waren allemaal verbijsterd. Enkelingen van ons hebben nog foto’s gemaakt voor een mogelijk politieonderzoek, maar dat is er niet van gekomen. Zoiets zouden wij nooit doen, waarvan akte!

Sporting speelde tegen Rio Ave. Niemand kende een speler van Rio Ave. Wel speelde, zo bleek, bij Rio Ave een kleinzoon van Pelé, met de naam Pelé, en daar hield de vergelijking dan ook meteen mee op. Ik denk dat de vrouw van Pelé een keer vreemd is gegaan, want hij kon er helemaal niets van. De wedstrijd was, maar dat is al jaren hetzelfde en ons noodlot (uitzonderingen HSV-Dortmund, Nürnberg-Schalke en Charlton-Wigan), niet bijster interessant. Het begint te wennen, hetgeen ongetwijfeld ook te maken heeft met het verminderende gezichtsvermogen op onze leeftijd. Sporting speelde hoge pressing met 2/3 inzet van de spitsen. Bas Dost deed namelijk helemaal niets op dit vlak. Hij spaarde zich voor de kansen die er toch wel zouden komen. En dat lukte ook nog. By the way: de meesten waren al blij dat ze zonder vallen de trappen hadden beklommen. Een enkeling begon een kwartier voor de tijd al aan de afdaling om op tijd te zijn voor een laatste borrel. De wedstrijd begon pas om 21.15 uur.

De laatste dag weer rondgestruind door Lissabon, nog wat cadootjes proberen te kopen voor het thuisfront (weer niet gelukt) en toch maar een laatste biertje gedronken, want het bio-ritme is na zo’n weekend toch al flink verstoord.

Het was weer geweldig georganiseerd door Max en Marcel, bijna iedereen heeft zich ordentelijk gedragen en genoten van deze reis. We hebben de Portugese sfeer gewaardeerd en zijn om 2.15 uur weer afgeleverd bij het belastingkantoor. Vier voetbalvrienden stonden tevergeefs te wachten op hun partners. En ook de rest moest maar zien hoe ze thuis konden komen, want doen we toch verkeerd? Om 7 uur was iedereen weer, is mij verteld, op de been om een bijdrage te leveren aan de Nederlandse maatschappij. Ruwe bolsters, blanke pitten! Of moet ik witte pi(e)t(t)en zeggen.

Tot volgend jaar,

Jo Alberts