Verslag Brighton-reis Oud Orion

Brighton and Hove, 16-18 maart

Ja, ja, we zijn weer op pad geweest! Ditmaal bleek de eindbestemming Brighton te zijn in Zuid Engeland in de provincie East-Sussex. Een kleine twee weken voor de Brexit-datum. De reis ging vanaf Nijmegen naar Amsterdam (5.45 uur!). In een vliegtuig (Boeing 737, met Max aan boord, niet op de zijkant) naar Londen Gatwick en daar stond een bus klaar om maar geen seconde van het drukke programma te hoeven missen. Aangezien de organisatie het hele programma weer eens overhoop had gehaald gingen we niet naar de wedstrijd Brighton and Hove Albion tegen Cardiff City, maar Brentford tegen West Bromwich Albion (WBA), een klasse lager. Het maakt ons allemaal niet uit. Op onze kaartjes stond, overseas visitors (alleen Harrie van Ooijen is hier ook ooit gesignaleerd). Sterker nog: het was geweldig, vooral in de Griffin pub.

De naam van het stadion is Griffin Park en is een uniek staaltje architectuur en de enige publiek-private samenwerking die ik ken die succesvol is. Het stadion is van de gemeente en bestaat uit vier losse tribunes (ook qua constructie) en achter iedere cornervlag (4 per veld, zoals bekend) staan pubs! Werkelijk briljant! Maar goed wij kwamen voor het voetbal. Drank is aan ons niet meer besteed voor 12 uur ‘s ochtends. Beschouw het als een tip voor de jongere Orion-leden. Vrouwen kunnen hier beter wegblijven.

De wedstrijd ging uiteraard weer nergens over en leek op de uitwedstrijd van Orion 1 bij VIOD (storm, regen). Alleen stormde en regende het hier niet. Het was het niveau van de teams. Bij WBA was vorige week de coach ontslagen, wegens succes. Ze staan op een promotie- en/of nacompetitieplaats na de degradatie uit de premier League, maar waarschijnlijk willen de supporters dat niet meer. Zouden er meer van dit soort stadions met pubs zijn in de tweede klasse? Hun supporters waren prachtig en luidruchtig en weten toch niet waar ze staan te brallen.

>

Na afloop van de wedstrijd was de bus nog niet in elkaar getrimd, had goed gekund in die buurt, en dus konden we op pad naar onze eindbestemming: Brighton. Lekker aan zee, maar helaas regende en stormde het hier nog harder dan in Londen. Ik vroeg nog aan de receptioniste van ons 1 ster hotel: “Is hier altijd regen en wind” ? Nee, zei hij: “alleen als het niet mistig is”!*

Brighton is voor onze (“verloren”) generatie voor altijd gegrift in het geheugen, dacht ik. En wel in de vorm van een lichtblauwe Highwaist glitterbroek. Ik kom er nog op terug.

Hierna was iedereen weer eens doodmoe, dus er zat niets anders op dan in de buurt van ons hotel een van de vele pubs te bezoeken. Op kruipafstand van ons hotel. Alleen Wies imiteerde de hele trip Quasimodo, kruipen lukt hem niet meer. Dit hotel is erger dan Fawlty Towers, maar even vermakelijk. Ik sliep, beter: lag plat, bij Henk T en Vuile S. Zoals altijd zijn er toch weer een paar die kunnen doorgaan tot diep in de ochtend. Respect voor die oude mannen. Ik hoop dat ze zich gedragen hebben. Vermakelijk was de ‘meet en greet’ met Jantje Peters uit Groesbeek. Enthousiaste vent! Ik denk dat de dochter van Henk dit geregeld heeft. Zij dook iedere keer op uit het niets op om de vrienden van haar Pa te aanschouwen. Sterkte ermee!

Vlakbij het hotel is in de jaren tachtig een bomaanslag gepleegd door de IRA op het congres van de conservatieven (toen olv de “Iron Lady”). Hierbij vielen vier doden. Er staat nu een monument van steen, niet van ijzer. Kunst is ook in Engeland ondoorgrondelijk.

Brighton ligt dus pal aan zee met een nieuwe pier (en een hoge paal) en er is altijd wind. Een fiets huren ligt dan ook niet voor de hand. Wij moesten er toch aan geloven. Dappere mannen die stormkracht 8 trotseerden met een praatzieke gids die ook nog enkele weetjes vertelde. Zo vertelde hij o.a. hoe Guinness is ontstaan. Dit was in het Victoriaanse rijk een anti-katermiddel en bestond uit roet, uit de schoorstenen, en melk. Cappuccino, zo ging hij verder, was in diezelfde periode bedacht om de rijken op te lichten die hier kwamen kuren en bestond uit zeewater en melk (tegenwoordig aangevuld met suiker). Hij zei dat dit een toeristenval is geworden in de hele wereld. Bij ons zaten zo’n 18 mannen dit iedere dag te drinken. Wat een kerels en dan ook nog doen of het smaakt..

Maar Brighton is pas echt bekend om het liedje dat ging over een vrouw die zich over wil geven aan de liefde, zoals Napoleon zich overgaf tijdens de Slag bij Waterloo in 1815. Ik ben er nooit achter gekomen wat er daadwerkelijk bedoeld werd. Napoleon kreeg namelijk een geweldig pak slaag en dat is toch niet iets waar je als vrouw op zit te wachten als je op zoek bent naar liefde! Of was de sexuele moraal in de jaren zeventig compleet anders vanuit de vrouw bekeken? Of zijn er echt nissen in de maatschappij waar wij geen weet van hebben en ook nooit hebben kunnen binnenstappen? Begrijp ik de tekst nog steeds niet? Wie zal het zeggen? “I feel like I win when I lose”, is ook een onmisbare competentie voor nieuwe spelers van zaterdag 3, zei Guus Biessels laatst, anders red je het niet.

Uiteindelijk was ik de enige die deze herinnering had, de rest wist alleen dat Sting bellboy was geweest in het luxueuze Grand Hotel. Who cares? Agnetha, die kon pas zingen in een blauwe broek, maar dit verhaal dus helaas slechts terzijde.

Op maandag nog een wandeling door de beroemde Lanes en via de kust terug naar Nederland. Namens iedereen bedanken we weer de organisatoren Marcel v. O en Max P.

Echt TOP, heren!

Verder nog de vermelding dat Gerard Hoenen de groep gaat verlaten, hij wordt vervangen door Jos Lacroix.

En last but zeker not least denk ik ook terug aan het moment dat Marcel v. O. onze kort geleden ontvallen vrienden en bekenden (Eric Joosten en Ronald de Pee) memoreerde in een pub langs de kust. Pppppffffff!

Jo Alberts
*Uit Asterix en Obelix in Brittania