Pedro

Op zaterdag is het bij Orion een komen en gaan van spelers, leiders, trainers, ouders, scheidsrechters.

Maar er is één man die komt niet en die gaat niet, die ìs er gewoon: Pedro Koolman.

Wie benieuwd is naar zijn mening kan die altijd krijgen.  Maar even zo lief staat hij in zijn eentje naar een wedstrijd te kijken, over de omheining gebogen, de karakteristieke cap op zijn hoofd.

Pedro ziet alles en kent iedereen. En iedere jeugdspeler kent Pedro. Meneer Koolman? Echt niet! Generatieconflict? Hoe schrijf je dat?

Nee, de jeugd kan altijd op zijn steun rekenen. Speelt een pupil wat minder dan vraagt Pedro zich hoogstens af: ‘Hoe wordt er met die jongens getraínd?’

En als dan eens een speler er echt helemaal niets van bakt, en er om hem heen al flink wordt gemopperd, dan krijgt Pedro de omstanders direct stil met zijn relativerende woorden: ‘Tja, dat is de jeugd eigen, hè: soms is het niks en de volgende week is het weer alles.’

Pedro is trots op ieder spelertje dat hij heeft getraind en als zijn kleinzoon Jevrin speelt, is hij nog iets trotser, al probeert hij dat nooit te laten blijken. Dan zit ook Joke, zijn vrouw, op de tribune.

Samen vierden ze afgelopen zaterdag hun beider 80ste verjaardag in ons clubhuis.

Daar kwamen twee werelden samen. Die van spelers en familie. Orion en de Antillen. Rompstabiliteit en salsa.

Het was een prachtig feest. Pedro en Joke, nog heel veel mooie jaren!

Voorzitter Tijs Tummers blogt wekelijks over wat hem opvalt bij Orion