ALS

Een ingezonden stukje van Orion ouder en scheidsrechter Piet-Hein Peeters

Hij vraagt het wat schuchter. De gemiddelde voetbalcoach is niet de man voor dit soort onderwerpen. Liever het 'Fel beginnen!', het 'Nou doorgaan!' of 'Ja, nu zijn wij aan de beurt!'.

Coaches zijn mannen van uitroeptekens.

Nu is er afgelopen week een vader van een speler uit zijn team overleden. ALS, gisteren begraven, de jongen is er niet. "Een klote ziekte" zegt hij. Ik knik met hem mee. Of we met een minuut stilte kunnen beginnen.

Dus staan daar in de herfstzon, halverwege de zaterdagmiddag, 22 pubers op de cirkellijn. Het ene team de armen over elkaar schouders, het andere team wat losser, wachtend op het fluitsignaal, her en der een schuddend been, of misschien zit daar ook een jongen bij wiens vader of moeder, enfin.

Op het veld achter ons klinkt een 'Lekker man!', er is gescoord, wat verder weg de muziekdreun van een beginnend feest. En toch is het stil. Bij mijn fluitsignaal trekt het leven zich weer in beweging. Schouderkloppen, ik zie een traan weggeveegd worden, de eerste 'kom op he' schalt. Met het rollen van de bal is de dood verdwenen.