Hand in hand
Normalerwijze denk je bij "hand-in-hand" aan Kameraden. Een zilte zoute zeelucht; Euromast, de Kuip; Feyenoord. Eventueel zelfs aan Rotterdammers met spelfouten in hun tattoo's….. De tragiek en het masochisme van het fan zijn van de volksclub die het uiteindelijk toch nét niet haalt….. (heeft in die zin ook wel iets van de verstokte NEC supporter weg…) Wat je níet verwacht is dat de strijdkreet een soort maatschappelijk protest symboliseert tegenover onverdraagzaamheid richting wat voor geaardheid dan ook. Is natuurlijk volkomen bizar dat er midden in de nacht veertien-jarigen op pad zijn met betonscharen om gebitten te verbouwen…..Respectloos. Plaats van handeling: Arnhem.
Het toeval wil dat daar ook de volgende uitdaging voor Orion wachtte. Tegen toch wel "Angstgegner" ESA waartegen vanaf de E-pupillen nooit meer dan een gelijkspel is weggehaald. En dan nog zonder een van de sterkhouders: Scott moest een schorsing uitzitten vanwege een rode kaart in de vorige wedstrijd. Hij mocht zelfs niet eens op de bank zitten, en als gezagstrouwe jongeman deed hij dat natuurlijk ook niet! Of het vanuit solidariteit was of niet: Teamleider en Vader Dré mocht volgens de "A -klasse" regels ook niet op de bank zitten: hand-in-hand op de tribune: een stil protest? Wie weet zijn er nog beelden van…..
Inmiddels ontdekken vaste volgers een patroon in het wedstrijdverloop: in het begin van een helft is Orion het meest kwetsbaar, en dat was nu al niet anders: op ouderwets natuurgras leidde een counter over rechts tot een voorzet die via de rebound de 1-0 voor Esa betekende. En daar hadden ze maar liefst negentig seconden voor nodig gehad! Gelukkig knokten de onzen zich terug in de wedstrijd, en fellere inzet bij duels leverde meer combinaties én kansen op. Uiteindelijk een vrije trap van Mees die Mark met een keurige boog over de keeper in de bovenhoek kopte. Schitterend en 1-1. Ook rust. Wat er in de thee zat weten we niet, en Twente supporters uit vak "P" hebben we niet gezien, maar dit keer duurde het ongeveer honderdtwintig seconden voor Hein de bal uit het net moest halen. Een werkelijk fenomenaal zondags-schot sloeg als een granaat onderkant lat in: 2-1. Uithuilen en opnieuw beginnen. En dat gebeurde al snel: Alioune gaf na een mooie één-twee met Teun de assist op nummer drie: Govert die netjes 2-2 liet aantekenen. Een paar minuten later werd Mats onderuit gekegeld en de terechte penalty benut door Mees voor 2-3. Net toen het leek of Orion door zou drukken maakte Esa weer gelijk: 3-3. Toch bleven de kansen komen. Voor Mats, Jorn, en een mooie voor Teun, maar helaas niet. Je zou bijna medelijden krijgen met Hein, want van de zes ballen op doel verdwenen er vier in het netje. En opnieuw kansloos. Vlak voor tijd de voorsprong voor Esa: 4-3. Ook een schot van Mees in het eindsignaal kon daar niets meer aan veranderen. Helaas.
Ondanks dezelfde uitslag als vorige week, beklijfde er een heel ander gevoel: er was hier een geweldige prestatie neergezet, met periodes van goed voetbal, en voor de toeschouwers een fantastische pot! Dat de punten in Arnhem blijven is slechts scorebord journalistiek.
Eervolle vermelding voor de teamprestatie als geheel, en voor Noah in het bijzonder: foutloos verdedigend tegen een lastige tegenstander, toch nog de energie op kunnen brengen om het middenveld en aanval van impulsen te voorzien!
met vriendelijke groet, twanvanoss@gmail.com
